Διακοπές στο χωριό

Όταν ήμασταν μικροί, τη λέξη διακοπές την ταυτίζαμε με το χωριό μας.
Το σκαρφάλωμα στις μπιστιριές, τη βόλτα για στριγγούνια, να μαζεύουμε και να σπάμε φτόκαρα με την πέτρα σε κάνα ίσκιο, τον ψεφτοπόλεμο στον Αγ. Αχίλλειο και στην γκραντίσκα.
Και ειδικά το ανέβασμα στον Αι Λιά έχοντας στο παγούρι κρύο νερό απ' το Σουτς.

Μετά καθώς τα χρόνια περάσαν οι διακοπές έγιναν Τριήμερα, Πάσχα ή της Παναγίας.
Οι Μπιστεριές και οι βόλτες, έγιναν ψητά και μπύρες στις νταβέρνες και το κατώι.
Και η αίσθηση του χωριού ελάχιστη, καμία διάθεση και δίψα όπως παλιά για να το επισκεφτείς και να το ζήσεις.
Έτσι πλέον η επίσκεψη έγινε τυπική σαν υποχρέωση, σαν ένα προσωπικό στοίχημα απέναντι σε σένα και τους προγόνους σου.
(Αυτό νομίζω είναι που κάνει το χωριό μας να αργοσβήνει.)

Αυτό συνειδητοποίησα όταν μετά από πολλά χρόνια αποφάσισα να αφιερώσω ένα μέρος των διακοπών μου στον Πεντάλοφο. Ήμουν εκεί μία ολόκληρη εβδομάδα του Ιούλη και όλα όσα έζησα και κυρίως ένιωσα μου θύμισαν το παλιό χωριό μου, την ομορφιά και την ισορροπία του, αυτά που αγάπησα και λαχταρούσα αλλά είχα πραγματικά ξεχάσει.
Γιαυτό πλέον λέω, όποιος ανέβει στο χωριό ας περπατήσει λίγο στους μαχαλάδες, στον Αι Γιώργη, στην Αγιά Βαρβάρα, ας πάει μέχρι την Άι Σωτήρα, να πιει από το λιγοστό νερό της ζαπάτιστας, απ΄του παπ' το πηγάδι. Να γευτεί τα πραγματικά αγαθά του τόπου μας και τότε...
η δίψα θα φουντώσει και το χωριό μας θα ξανανιώσει...